Zomer weer voorbij; die ellendige lange en natte Nederlandse winter komt eraan. Maar niet getreurd; OF vermaakt de lezer de komende 3 edities met het feuilleton ‘Overwinteren op Mallorca’. We gaan op bezoek bij de Fries in den Vreemde Mark Wiersma. Hij zat op school in Leeuwarden, liep als jonge ondernemer al behoorlijk binnen met 06-lijnen en had een succesvol bedrijf in Londen. Na vele omzwervingen belandde hij op Mallorca. In de vorige editie van OF (nummer 7): de eerste kennismaking met Mallorca. Mark was toen achttien. In deel 2 verlaten we Mallorca alweer voor eventjes. Om te lezen wat Mark als jonge twintiger beleefde in Engeland.
‘In 1981 was ik 20 jaar. Met vriendin Zwaantje woonde ik in de nieuwbouwwijk Camminghaburen, tussen allemaal jonge gezinnetjes en (toen al) Irakese vluchtelingen.
Op een dag in augustus belde buurman Sjors aan. Sjors had net als ik een schoolverlatersuitkering. Of ik interesse had in investeren in kerstbomen. Die zouden worden verkocht op straat in Leeuwarden. Het idee was: 800 gulden investeren en 4.000 gulden terugverdienen. Dat zag ik wel zitten.
Het werd een succes. We haalden de bomen uit Drenthe en verkochten ze met mooie winst op het Leeuwarder Waagplein. Sjors wilde direct plannen maken voor het jaar erop en toen herinnerde ik me dat één van kerstboomhandelaren me had verteld over de verkoop van bomen in Engeland. Op een trailer kon je er wel 2.000 kwijt en de winstmarge was goed.
Sjors was sceptisch; hij kwam uit een ondernemersgezin en ik niet en dus dacht hij dat ik een naïef idee had geopperd.
Ik was diep gekrenkt door de onderschatting van Sjors. Het idee van Engeland liet me ook niet meer los en dus besloot ik het op eigen houtje te proberen. Ik zocht leveranciers in Drenthe; kocht adressen op van potentiële afnemers in Engeland en vertrok naar de overkant van de Noordzee. Daar logeerde ik bij mijn neef Johan Vellinga, die in het plaatsje Acton net buiten Londen woonde. Vanuit dat logeerkantoortje belde ik naar de potentiële kopers met de vraag of ze geïnteresseerd waren in kerstbomen kopen in bulk per trailer en ik bood aan persoonlijk bij ze langs te komen om daarover te praten.
Uiteraard kreeg ik heel veel ‘not interested’ reacties, maar na wat stug doorbellen had ik toch een aantal afspraken te pakken buiten Londen, waarbij één afspraak bij den groot tuincentrum in de buurt van Bristol, ongeveer 250 kilometer ten westen van Londen. Met dit tuincentrum maakte ik een deal voor 4.000 kerstbomen, 2 trailers vol. Een andere afspraak was net buiten London. Ik zou er door de potentiële koper van het treinstation worden opgehaald. Er kwam een Rolls Royce aanglijden, het raampje ging open en een zware mannenstem vroeg: “Are you Mark?”.
Ik stapte in en werd door deze op Rupert Murdoch gelijkende man naar het landgoed gebracht, waar aan het einde van een lange oprijlaan een typisch Engels landhuis oprees. Hier maakte ik uiteindelijk een deal voor 6000 kerstbomen, 3 trailers vol. Met deze 2 orders ging ik terug naar Nederland. Bij de orderbevestigingen had ik een aanbetaling afgedwongen en begin december gingen vijf vrachtauto’s naar Engeland. Ik was in de wolken met dit succes en begin mezelf een hele peer te voelen.
Het jaar erop wilde ik mezelf overtreffen. Mijn vader die ontwerper was bij Reclameburo Bouman maakte de brochure voor de Engelse markt. Tegen zijn zin, want hij vond het idee eigenlijk maar niks. Maar ik had de smaak te pakken en zette mijn vizier op groei, door ook kleinere afnemers te bedienen. Dus huurde ik een stukje land net buiten London waar ik die massa’s kerstbomen kon stallen. Via een coupon in de nieuwe folder konden afnemers bestellen. Ik had de normale kerstboom (Picea Abies), maar ook blauwsparren, verpakte kerstbomen, bomen in de pot en de Picea Omorika’s, een prachtige boom die men ook wel Servische spar noemt.
De bestellingen kwam al ruim voor de Kerst binnen en ik vroeg mijn schoolvrienden Douwe Boonstra en Hans Mulder om me te helpen om met name al die kleinere bestellingen te bezorgen. Zo reden we met een flinke truck door Engeland. Maar bij de eerste klant, een bloemist, kregen we een tegenvaller: “I did not order these trees, this is different variety.”
Nu moet ik even iets uitleggen dat ingewikkeld is. Ik had diverse soorten kerstbomen in de aanbieding, waaronder een ‘kruising’ van de groene blauwspar en de blauwspar. Dat waren dure bomen en die leken heel erg op de Picea Nobilis, die nóg weer duurder is. De bloemist had blijkbaar gedacht dat hij deze peperdure bomen bij mij had besteld.
Hij weigerde om mijn luxe soort bomen af te nemen, al had hij ze wel degelijk besteld. Ik wilde dat niet over mijn kant laten gaan en na veel discussie werd zelfs de politie erbij gehaald. Die kon echter niets voor me doen; het was een civiele kwestie.
Om een lang verhaal kort te maken: die peperdure Picea Nobilis was blijkbaar in trek, want overal waar we kwamen waren ineens de bomen die ik had niet goed genoeg. Om toch te proberen zoveel mogelijk te verkopen ging ik in Londen een standplaats huren op de grote bloemenveiling en marktplaats voor bloemisten. Tevens ging ik vanaf mijn distributieplaats ook kerstbomen verkopen en plaatste een groot bord langs de weg met “Xmas Trees For Sale”. Al met had ik een klein verlies gemaakt en ik had veel geleerd van dit avontuur.
Later trok ik in bij Wynfryd, een goede vriend van mij, die naar Amsterdam was verhuisd. Het werd een mooie tijd, vol vrijheid. We waren zéér geïnteresseerd in de nieuwste ontwikkelingen. Zo hoorden we voor het eerst van ‘modems’ waarmee je twee computers op afstand met elkaar kon laten communiceren. Het was feitelijk de laatste stap vóór internet. Computers die je kon bellen via die modems heetten Bulletin Board Systems (BBS) en bijvoorbeeld Yahoo is begonnen als BBS. Alle BBS’sen in Nederland waren in die tijd hobbymatig opgezet, maar wij zagen er een commercieel model in door de modems te laten inbellen op een 06 nummer. Met wat geleend geld van vrienden en familie zetten we dit op onder de naam Mainframe. Het werd een succes met diensten als een beurssimulatiespel, een dagelijkse puzzel met prijsjes, een chatdienst en heel veel software die je kon downloaden. We verdienden veel geld met weinig onkosten. In de ochtend waren we bezig met onze BBS en in de middag gingen we tennissen. Één van mijn tennismaatjes zei regelmatig een beetje afgunstig op ons makkelijke leventje: “Heb je weer een paar keer die entertoets ingedrukt?”
In 1993 had ik het gevoel dat ik vérder wilde groeien. Ik besloot daarom een kantoor te openen in Londen, vooral omdat ik Nederland als taalgebied te klein vond. Winfryd deed niet mee met mijn Londen avontuur, maar hij hielp me wel met de BBS’en inrichten. Vanuit een kantoorpand in Highbury Islington, niet ver van het Arsenal stadion, deed ik alles: werken, slapen en weer werken. Douchen deed ik bij een zwembad in de buurt.
Er waren een paar Engelse software jongens in hetzelfde kantoorpand en ze werden aangetrokken door het gemak waar in ook in Engeland mijn geld verdiende met BBS’sen die je via 06 lijnen kon bellen. We besloten Pimpernel Voice Response Ltd op te zetten die via 06 een kenniskwis ging aanbieden, de “5 Minute Pub Quiz”. Dat liep aardig en later kwamen er meer voice response applicaties bij.
Er waren ook tegenvallers zoals een boete van 6000 pond sterling voor het gebruik van het woord ‘free’ in onze advertenties. De Engelse telecom watchdog was daar super streng op bij 06-exploitanten zoals ik was. Hoe dan ook, het liep allemaal geweldig.
Toen in 1995 de eerste gebruiksvriendelijke internetbrowser Netscape Navigator uit kwam. Onmiddellijk na uitkomst van versie 1.0 van deze browser zagen we onze BBS-inkomsten drastisch verminderen, zowel in Nederland als Engeland. Ik besloot mijn Engelse activiteiten te stoppen en me volledig te focussen op de transitie van de online markt in Nederland.
Zo heb ik tal van onlineproducten gemaakt en verkocht of gestopt. Waar het me aan ontbrak was altijd het continueren van een nieuw product nadat het live ging; ik was alweer bezig met het volgende ‘project’. Na vele omzwervingen kwam ik uiteindelijk op Mallorca terecht waar ik voornamelijk verblijf als ik niet in Nederland ben. Daarover meer in de volgende editie van OF.
De 06-nummers kwamen opzetten en samen met een groep Engelse software-jongens die ik had leren kennen bouwden we onder de naam Pimpernel Voice Response Ltd aan een bedrijf dat meerdere 06-lijnen beheerde, waar mensen naar toe konden bellen, om vervolgens mee te doen aan allerlei kwisjes, waar je ook duizend pond kon winnen.
Zo verdiende ik veel geld. Er zijn echter ook valkuilen. Zo kreeg ik op een dag een brief in de bus van de Engelse telecom watchdog waarin ik werd beticht van het gebruik van niet toegestane woorden in mijn advertenties voor de BBS’en. Het woord ‘gratis/free’ was bijvoorbeeld niet toegestaan. Ze gaven me direct een boete van 6000 pond sterling.
Hoe dan ook; het liep geweldig. Tot 1995; toen kwam de eerste gebruiksvriendelijke internet browser Netscape Navigator uit. Onmiddellijk na uitkomst van versie 1.0 van deze browser zagen we het inbellen op onze BBS-lijnen drastisch dalen, zowel in Nederland als in Engeland. Ik besloot het kantoor Engeland te sluiten en me in Nederland te gaan richten op het internet.
Zo heb ik tal van bedrijven opgericht, maar vaak na een tijdje ook weer verkocht. Ik ben blijkbaar wel iemand die steeds weer moet vernieuwen. Gelukkig wordt een mens naarmate hij ouder wordt ook iets rustiger. En zo kwam het dat ik na veel omzwervingen op Mallorca terecht kwam, waar ik me echt thuis voel. Daarover meer in de volgende editie van OF.
