Ik ben ook de jongste niet meer en daarom begin ik enige haast te voelen als het gaat om het afwerken van mijn bucketlist. Die staat nog vol bizarre ideeën. Zoals: het schrijven van een voorwoord, met alcohol op. Ach, waarom nú niet? Het is tenslotte december!
Ik zit met mijn vrouw te eten op het terras van Da Vinci, aan de Lüneburger Strasse in Bremen. Het is een zwoele avond in oktober; een van de twijfelachtige geneugten van de klimaatverandering. Maar met een fles Montepulciano is het allemaal goed te doen.
We worden op een lekkere manier lacherig. Dat komt niet alleen door die Montepulciano, maar ook omdat er duizenden Werder Bremen supporters in groen-wit langs ons tafeltje schuiven, richting het nabijgelegen stadion. Een schitterende poppenkast. Voetbalpubliek is in Bremen zeer horizontaal. Mannen, vrouwen, kinderen, bebaarde hipsters en gelukkig ook de gebruikelijke dronkenlappen van wie al lang niet meer zeker is of ze straks überhaupt nog door de toegangshekken komen.
Het valt me op hoe lelijk groen-wit eigenlijk is, als kleurcombinatie. Laat ik het zo zeggen: het kleedt niet af. Dan kun je beter supporter zijn van Inter Milan (blauw-zwart). Maar ja; dat is ook zo maar een gedachte, vanachter een glas wijn.
Tjonge; wat voelt het goed om hier te zijn. We praten ook steeds luidruchtiger. Af en toe kijken vriendelijke Duitsers onze kant op. Wij vermaken ons, in hún stad. Dat vinden ze leuk. Aan de overkant statige herenhuizen en achter de ramen sfeervol verlichte huiskamers. En uitzicht op een mooie jonge vrouw die in de keuken iets staat te maken, vast iets vegetarisch.
De fles raakt leeg, maar er is nog een bodempje. “Kom schat, we nemen nog een slok”, mijn vrouw schuift haar glas naar me toe. Ik schenk in en voel hoe het gewicht van de laatste wijn zich verplaatst naar de hals. Maar er komt niets. Hoe hersenen dan kunnen werken. Althans die van mij. Mijn conclusie is dat de firma Montepulciano een mooie actie heeft bedacht. Je wil die laatste slok hebben, maar er is een dubbele bodem. Er komt gewoon niets meer! Wat een stunt! Een stichtelijke knipoog van de producent in de sfeer van ‘drink met mate.’ En natuurlijk ook om het verlangen naar de volgende fles, waar en wanneer dan ook, levendig te houden. Hoe origineel! Nog een keer draai ik de fles om boven het glas van mijn vrouw. Nee hoor, de wijn blijft waar ie zit. Geniaal.
Maar dan zie ik het: de dop zit er gewoon nog op. Hollands schateren vermengt zich met Duits gniffelen. Nu snel opdrinken en wegwezen. De hotelkamer wacht op ons.
