Acht jaar lang zette Anita van Nimwegen zich met ziel en zaligheid in voor Caparis. Nu ze afscheid neemt, blikt ze nog één keer terug op haar tijd als bestuurder. ‘Ook voor mijzelf was Caparis een talentontwikkelbedrijf.’
Een beetje onwerkelijk. Zo voelt het voor Anita van Nimwegen om afscheid te nemen van Caparis. In haar laatste week als bestuurder zal ze nog één keer alle vestigingen bezoeken, nog één keer zoveel mogelijk collega’s spreken en de hand schudden. ‘Het liefst had ik van iedereen persoonlijk afscheid genomen’, glimlacht ze. Maar in een organisatie met vier vestigingen én veel medewerkers die buiten de muren van Caparis werken, is dat onmogelijk. Toch is die wens tekenend voor de manier waarop de bestuurder leiding gaf aan Caparis: betrokken bij en met hart voor haar collega’s.
Drie jaar geleden werd Anita naast Alex Bonnema het tweede lid van de Raad van Bestuur van Caparis. Daarvoor was ze al vijf jaar directeur Bedrijfsvoering. ‘Ik zie het als mijn persoonlijke opgave om op te komen voor kwetsbare mensen. Mijn talenten inzetten om hen verder te helpen; dat is wat ik het liefste doe. Bij Caparis mocht ik me daar iedere dag mee bezig houden. Mooier kan bijna niet.’
Van roerige tijden naar rust
Hoe mooi ook, haar periode als bestuurder was wel een intense. Het was, zo zegt ze zelf, geen kwestie van “op de winkel passen”. ‘De winkel onderging een grootse verbouwing én moest in de tussentijd gewoon open blijven. Caparis heeft de afgelopen jaren een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Van een klassieke sociale werkplaats naar een talentontwikkelbedrijf, waarin kijken naar wat wél kan de boventoon voert. We hebben afscheid genomen van panden en werksoorten. We hebben andere werksoorten toegevoegd waarmee we een belangrijke bijdrage leveren aan het klimaat en milieu. En we hebben roerige tijden gekend. Financieel, maar denk ook aan de coronacrisis of de enorme inflatie die daarop volgde. Toch is het ons, te midden van alle onrust, gelukt om te zorgen voor rust en stabiliteit.’
Cruciaal voor dat succes was volgens haar de samenwerking met collega-bestuurder Alex Bonnema. De twee werkten al nauw samen toen Anita nog directeur Bedrijfsvoering was; de afgelopen jaren diepten ze hun professionele partnerschap verder uit. ‘Juist als je over woelige baren gaat, moet je van je medebestuurder op aan kunnen. Zeker als je samen de eindverantwoordelijkheid draagt. Alex en ik kennen elkaar door en door. We zijn heel verschillend, maar vullen elkaar naadloos aan.’
Kleine en grote hoogtepunten
De hoogtepunten uit haar tijd in de organisatie? Dat waren volgens Anita zonder twijfel de momenten waarop ze zag hoeveel Caparis voor haar medewerkers betekent. Ze noemt de Familiedoedag, waarop Caparis de deuren opende voor familieleden en vrienden van medewerkers. ‘Geweldig om de trots te zien waarmee collega’s hun gasten rondleidden over hun werkplek.’ Of de keren dat ze samen met Alex Bonnema een tour maakte langs alle afdelingen van Caparis om zoveel mogelijk collega’s te spreken. ‘Dan merk je pas echt wat er leeft en speelt.’ Maar ook kleinere overwinninkjes raakten haar: ‘Als ik hoor dat iemand een nieuwe vaardigheid heeft geleerd waardoor hij of zij kan doorstromen naar een afdeling die nog beter past, word ik daar zo blij van.’
Over nieuwe vaardigheden gesproken: voor Anita zelf was Caparis ook een leerschool. ‘Hier had ik mijn eerste directeurs-, en daarna mijn eerste bestuurlijke functie. Ik heb heel veel waardevolle ervaringen opgedaan. Die neem ik mee naar mijn nieuwe baan.’ Anita wordt bestuurder van de Bisschop Möller Stichting, een katholiek schoolbestuur voor 32 basisscholen in Friesland. ‘Een andere branche, maar met ook een maatschappelijke opgave. Want net als de kwetsbare mensen van Caparis verdienen ook kinderen iemand die vol overtuiging voor hen staat.’
Grootse maatschappelijke waarde
Ze geeft toe dat het lastig zal worden om Caparis los te laten. ‘Ik heb mijn hart verpand aan deze organisatie.’ Maar ze is ook trots een stabiel bedrijf achter te laten, een bedrijf met een mooie toekomst bovendien. ‘Ik weet hoe bijzonder Caparis is en hoe groot onze maatschappelijke waarde is. Mijn collega’s weten dat ook. Het wordt tijd dat de rest van Friesland daar ook meer van overtuigd raakt.’ Zelf zal Anita echter niet meer meewerken aan het verwezenlijken van die wens. Voor haar rest alleen nog een afscheidstournee langs de vestigingen. En dan zwaait ze toch echt af. Hoe onwerkelijk ook.
