Mijn vrouw en ik waren een tijdje geleden in Barcelona. Daar bestelden we in een restaurant een fles ‘natuurwijn.’ De wijnkaart roemde het ‘natuurlijk bouquet’ en die belofte konden wij niet weerstaan.
Bij de eerste nipjes leefde ik in de veronderstelling dat de wijn wel prima was. Het was alleen een beetje jammer dat het boetiekrestaurantje nu nét deze avond met een verstopt riool te maken had. Maar al snel werd het me duidelijk dat die geur uit mijn glas kwam. Helemaal rioolgeur was het ook niet; het was ronduit de geur van een paardenstal; vol stront, wel te verstaan.
Mijn vrouw en ik wilden niet direct opgeven, de fles was in onze aanwezigheid geopend; misschien moesten we deze wijn even leren kennen. Maar toen ik een half glas leeg had begon alles in mij te protesteren. Niet alleen vanwege die misselijkmakende lucht, maar ook om de smaak, die bij nadere inspectie ook érg scherp en zurig was. Inmiddels was de maaltijd ook opgediend maar de hippische strontlucht bedierf helaas mijn eetlust. En dus: dan toch maar het jonge dienstertje aangesproken, die de gehele avond in ijltempo van tafeltje naar tafeltje hopte.
Ik vertelde haar over mijn bevindingen. Haar ogen, die door zware brillenglazen toch al uitzonderlijk groot leken, keken mij vol verbazing aan. In het tempo van een machinegeweer (alleen Spanjaarden kunnen dat) zei ze: ‘Oh, ja, duidelijk; dat is precies goed; dan is de wijn al mooi gefermenteerd’. Voordat ze de laatste woorden op mij had afgeschoten was ze ook alweer verdwenen en zo vervloog mijn daaropvolgende verzoek om een nieuwe fles anoniem in de ruimte. Vanuit mijn opvoeding van bescheidenheid wilde ik verder niet de moeilijke jongen uithangen. Ik besloot om dan maar tijdens het bepalen van de hoogte van de fooi mijn genoegdoening te halen.
In het hotel las ik er diezelfde avond over op het internet: ‘de geur komt van ‘Brett’, een zogenaamde wilde gist, die in wijnkelders kan voorkomen’. Elders las ik dat het wijn-technisch gesproken een afwijking is, maar dat dergelijke wijn vooral in biologische kringen ook wel op groot applaus kan rekenen. Ook las ik dat er zelfs hippe restaurantjes zijn, die dáár dan weer op in spelen door hun ‘afwijkende’ partijen opgeleukt met een hip natuurwijn-etiketje te verkopen.
Ondernemers die zo van hun restpartijen afkomen en sommige doelgroepen óók nog dolblij weten te maken met het verkopen van knollen voor citroenen. Je zou er bijna respect voor hebben.
