In een gesprek met een coach had ik het onlangs over de teleurstelling dat een team waar ik mee werkte een keer mijn verjaardag vergeten leek te zijn. ‘Maar je bent toch een externe’, gaf zij aan. ‘Wat had je dan verwacht?’ Nou ja, die juridische strik klopte natuurlijk. Maar ik voelde me geen buitenstaander, maar onderdeel van het team. Ik bekleedde een positie waarin ik een doorlopende verantwoordelijkheid droeg, was bevlogen betrokken en werkte bijna dagelijks op de zaak. Kortom: ik was toch een van hen? De coach spiegelde mij voor dat ik in een alleen-samen polarisatie zat. Een van mijn kernkwaliteiten is het snel kunnen maken van een persoonlijke verbinding. Maar hoe ver ga je bij dat verbindingen leggen. Wilde ik voor het eerst in tien jaar ondernemerschap echt vast onderdeel uitmaken van een team en erbij horen? Of juist nadruk blijven leggen op mijn frisse expertise: vanaf een afstand dingen waarnemen, vakkennis inbrengen en vernieuwen?
Deze breinkraker leidde tot haast filosofische gedachten over het verschil tussen het hebben van een verbinding of een relatie. Iets dat je ook verder kunt trekken binnen je bedrijf. Even de theorie aan de hand van een praktisch voorbeeld: Als je met iemand aan het daten bent voel je wel een verbinding met diegene, maar maken jullie geen toekomstplannen. Je leeft van date naar date, als het blijft klikken. Een relatie hangt juist aan elkaar van de toekomstplannen. Je weet zeker dat je met diegene samen wilt zijn, ook op de lange termijn. En ook als het een keer niet lekker loopt.
In mijn vak wordt altijd veel gesproken over de relatie met de klant. Maar daar durf ik wel een paar pittige vraagtekens bij te zetten. In de meeste zakelijke relaties gaat het namelijk vooral om tijdelijke verbindingen. Het is echt niet zomaar een huwelijk Als het op een gegeven moment niet meer lekker loopt? Dan moet je wel héél trouw zijn om samen te blijven werken. Als ondernemer zul je toch de neiging hebben om te veranderen en nieuwe verbindingen te zoeken.
En natuurlijk; mooie verbindingen kunnen uiteindelijk ook een mooie relatie worden. Maar dat betekent: investeren in elkaar.
Dat doet me denken aan Marketing Tribune, een vakblad voor marketing en communicatieprofessionals, die mij onlangs vroeg om te reageren op de stelling: ‘ik loop financieel leeg op mijn reclamebureau.’ Een stelling dus met als suggestie dat reclame altijd (te) duur is.
Ik heb een simpele kijk op deze stelling. De verkorte versie: de perceptie van of iets duur is, hangt onder andere af van wat er in je portemonnee zit. En besteed je iets uit omdat je de kwaliteit niet in huis hebt? Heb dan respect voor dat talent van die ander. En als laatste het punt van reciprociteit: wat je geeft, dat krijg je terug. Investeren in een relatie kan zijn: waardering tonen voor geleverd werk, maar ook: de ander bij een misser niet direct tot op het bot uitwringen, maar samenwerken aan een oplossing. Ik weet zeker dat er dan tussen de factuurtjes door ook voldoende ruimte ontstaat voor pro deo sparren met elkaar. Dan bouw je voort op verbinding en wordt het een échte relatie.