“Oh, dat is ook zo. De sauna’s zijn open, het kan weer. Heerlijk!” Aldus de enthousiaste reactie van een vriendin die ik laatst vroeg of ze meewilde. Grappig. Ik had hetzelfde, maar dan met het café bezoeken en naar het theater gaan. Covid is voorbij. Twee jaren crisis waarin we sociaal opgesloten zaten en alles anders ging. En nu we eindelijk alles weer mogen, lijken we onze oude routine te zijn vergeten. Maar dat is dus niet zo. In die tijd heeft ons brein tussen de bedrijven door gezocht naar andere manieren van ontspannen.
Als je iets leert, wordt er in je hersenen een neurologische verbinding aangelegd. Hoe vaker je iets doet, hoe sterker die verbinding wordt. Het gaat je steeds makkelijker af. Na gemiddeld 66 dagen is je nieuwe gewoonte een automatisme geworden. En om het écht in je DNA te krijgen, tussen de 18 en 254 dagen.
Maar afleren zit anders. Iets afleren is bijna niet mogelijk en dat is heel makkelijk verklaarbaar. Je brein kiest namelijk de weg van de minste weerstand: die sterke verbinding die er al ligt. Iets niet meer doen betekent dat je die vertrouwde route op de één of andere manier moet blokkeren. Dat gaat niet. Zo’n verbinding kan alleen langzaam slijten door iets niet meer te doen. En als je even niet oplet, gaat je brein zijn gang en neemt ie de vertrouwde route.
Je moet je brein dus goed genoeg foppen met een aantrekkelijk alternatief. Dat hebben we massaal gedaan in Coronatijd. Doen alsof vakantie in eigen land leuker is dan met het vliegtuig naar het buitenland gaan bijvoorbeeld. ‘Doen alsof’ omdat blijkt, nu alles weer mag, dat we weer massaal luxer en verder op vakantie gaan dan voorgaande jaren. De verbinding was nog lang niet gesleten.
Nieuwe wegen en oude vertrouwde paden; het is goed om er ook als ondernemer bewust van te zijn dat ze allebei bestaan. Denk goed na welk pad je kiest en voor wie.
Het imago van The Streamers, de gelegenheidsband die in Corona-tijd een aantal keer het festivalgevoel online bracht in de Nederlandse huiskamers, kreeg onlangs een knauw. Zij organiseren voor het eerst een live concert. Tot groot protest van een grote groep mensen die tot nu toe onder de radar van eventorganisatoren was gebleven: mensen die langdurig ziek zijn, jonge kinderen, mensen met een kleine portemonnee. Allemaal klaagden ze steen en been toen de kaartverkoop voor de happy few in sneltreinvaart op gang kwam. Slechts 90.000 van de 2,4 miljoen (!) kijkers van de eerdere livestreams konden een kaart bemachtigen.
Als je het mij zou vragen? Ik wil niet meer naar Amsterdam filerijden voor een NIMA-cursus waar ik louter kom om kennis te vergaren. Ik wil op een overvol terras mijn bitterballen ‘gewoon’ met een QR-code kunnen bestellen. En ik wil weer thuis samen met vrienden keihard mee blèren tijdens het concert van The Streamers.
